Rut Bos deelt zijn mooiste BFV herinneringen

'Hey Varken!'

We hebben in totaal 25 jaar meegedaan, altijd met dezelfde jongens. Ons team bestond uit Jan Ruizendaal (Zwarte Jan), Anton de Graaf (van Harry van Maag, overleden in 2015), Jan Jacob Duijst (Truccie), Bert de Graaf (Spons), Arie de Graaf (Arie van dikke Jaap) Cor Ruizendaal en ikzelf (Rut Bos). In die tijd noemden we elkaar weleens varken. 'Hey varken!' zeiden we dan. Op een gegeven moment werd dit 'venken', blijkbaar is dat Belgisch voor varken. Wij waren zo'n team dat als we met 1-0 voorstonden, we alleen nog maar verdedigden. Er kwam dan geen bal meer in. Dat is ook de reden dat we zes keer in de finale terecht zijn gekomen. We hebben het toernooi één keer gewonnen -de allereerste editie-, maar konden dat niet meer evenaren. Nét dat laatste zetje was te veel voor ons. Op een gegeven moment word je ook ouder, stram en stijf. Dan wordt het zo'n net-nietje. Onze meest bijzondere speler was Anton. Hij kon heel hard schieten, nog harder dan Ronald Koeman. En dat deed hij ook op een hele aparte manier. Over het algemeen was ik degene die de meeste doelpunten maakte, maar daardoor werd ik ook altijd verdedigd door twee of drie man. Dan houd je een mannetje over. Vaak was het zo dat wij elkaar dan vrijspeelden om Anton de bal te kunnen geven. Als hij die dan kreeg dan schoot hij zo bizar hard met de binnenkant van zijn been in een hoekje dat hij altijd zat. Zijn wreef kwam er niet aan te pas. We deden vooral mee voor de gezelligheid. We waren dan ook een heel hecht team, nooit aan het brommen of schelden op elkaar. Natuurlijk wil je graag winnen, maar wij voetbalden ook samen bij IJsselmeervogels en later met een groepje bij Eemdijk. Daarmee zijn we ook vier of vijf keer kampioen geworden, dan lijkt het toch normaal te worden en hecht je er misschien, onterecht, minder waarde aan. Een moment dat ik nooit zal vergeten is toen ik een doelpunt maakte vanaf onze eigen helft. Ik ben zowel links- als rechtsbenig, maar geef de voorkeur aan rechts. Ik kreeg de bal van de keeper, die gooide met een boogje en nog voordat de bal de grond raakte nam ik 'm op mijn linkerslof en schoot de bal de driehoek in. Zo'n doelpunt maak je van je leven nooit meer. Over de jaren heen zijn er wel een aantal dingen veranderd. We begonnen in '82 met maar een paar teams, daar zijn er nu veel meer bijgekomen. Ook de bal is anders. Nu heb je een zogenoemde 'plofbal'. Vroeger bikte de bal alle kanten op, maar daardoor kon je ook veel harder schieten. Als keeper kreeg je kanonskogels om je oren. De sfeer is er altijd al geweest en doordat er meer teams meedoen en meer publiek is, is die alleen maar beter geworden. Het is daadwerkelijk een groot, gezellig, Buurt, Familie en Vrienden toernooi. Ik hoop dat dat nooit meer weg zal gaan.